Resultaten voor “poëzierecensie”

In haar derde dichtbundel schrijft Siel Verhanneman over rouw. Over hoe verdriet aan een mens kan blijven kleven.

In de poëzie van Babeth Fonchie Fotchind moet het ik zich voortdurend plooien naar de wil van andere mensen.

Dít is poëzie die je naar adem doet happen, ogenblikkelijk en bijna onophoudelijk.

De eerste bundel van Iduna Paalman richt zich op het berekenen en voorkomen van risico’s, de tweede op verborgen stemmen uit de geschiedenis.

Met de zintuiglijke virtuositeit die we van hem gewend schrijft Verhelst apocalyptische gedichten over een wereld waar we niet willen zijn. Heel erg allemaal, maar levert het goede poëzie op?

De verzen van deze dichter-kunstenaar dwingen de lezer tot stevig nadenken en herlezen.

De dichter ontwaakt in zijn debuutbundel in een koude, doffe, geschiedenisloze nacht. Precies daar start de tweede bundel.

Willem Jan Otten is altijd een zoeker geweest, is het niet naar woorden, dan wel naar liefde of God.

Dit boek is een prikkelende uitnodiging om spoken word te lezen, voor te dragen en te beluisteren, en om de dichters te volgen op de sociale media en op te zoeken bij live-evenementen.

Paul Demets krijgt de Jan Campert-prijs voor ‘De klaverknoop’. Hij is ‘een dichter die essentiële thema’s behoedzaam maar met vakmanschap exploreert’.

In haar magistrale debuut 'Oeverloos‘ laat Nisrine Mbarki verzen gutsen over de pagina’s en viert ze de meertaligheid in het Nederlands, Frans, Arabisch en Tamazight.

Babs Gons, koningin van spoken word in de Lage Landen, komt eindelijk met een fysieke dichtbundel. Die is krachtig, vastberaden, maar ook kwetsbaar – net als haar performances.

Van Vlierberghe overdondert de lezer met uitdagende, intense verzen die getuigen van toewijding en coherentie.

In zijn vijfde dichtbundel laat Mustafa Stitou het onderscheid tussen mens, dier en god constant vervagen.