In virale tijden als deze (her)ontdekken we massaal pandemiefictie. Ook schrijvers wagen zich er steeds meer aan. ‘Binnen een jaar kunnen we wellicht spreken van de coronaroman.’
Ontdek de Nederlandstalige pandemiefictie aan de hand van deze staaltjes.
Op 31 maart 2020 is Marga Minco (pseudoniem van Sara Menco) honderd jaar geworden. Haar oeuvre is een onophoudelijke poging het oorlogsverleden te verwerken door er telkens nieuwe literaire varianten van te creëren.
Lijfrente van Tuinman is een bundel die ‘niet makkelijk wel, toegankelijk is’, en Oog van Eva Gerlach is ‘een diepgaande poëtische reflectie’.
Een stilleven met kazen, meer heeft Sanne Pieters niet nodig om genderrollen op scherp te zetten. ‘Daar staat een man. Een kapitein. Ik wist het wel.’
Carl Friedman (1952-2020) slaagde erin pathetiek te vermijden en aan details een onvermoede draagwijdte en dramatiek te geven.
Schaamte en (zelf)twijfel vormden de voedingsbodem van Goudsbloms werk als wetenschapper én auteur.
Behalve een feestelijke aangelegenheid is het uitbrengen van een nieuw boek ook onvermijdelijk een les in nederigheid en geduld.
Maak van de nood een deugd, nu we met zijn allen zoveel mogelijk binnen moeten blijven, schrijft hoofdredacteur Luc Devoldere.
Met dit keer onder meer: internationale belangstelling voor Marieke Lucas Rijneveld, twéé biografieën van Jules Deelder en een onvermijdelijke bijrol voor corona.
Quinten Wyns schetst de identiteitscrisis van een schutter uit de ‘magere compagnie’. ‘Ik ben olie op doek, besta uit drie componenten, maar beeld me in dat ik een man ben.’
Obe Alkema geeft het woord aan een stilleven: ‘Wij zijn fruit, flora, authentiek. Wij willen gezien worden zoals Yotam Ottolenghi ons ziet.’
