NLIn Gent wordt dit weekend De Bronzen Uil uitgereikt, de prijs voor het beste Nederlandstalige romandebuut. Op de shortlist staan: Maria Kager, Lena Kurzen, Suzanne Grotenhuis, Rik Van Puymbroeck, Manik Sarkar en Tiemen Hiemstra. Wij spraken met deze zes auteurs in twee podcastafleveringen en recenseerden hun debuten.
Lize Spit, Lucas Rijneveld, Lisa Weeda en Jan Vantoortelboom: ze zijn niet alleen uitstekende auteurs, ze kregen de voorbije jaren ook allemaal De Bronzen Uil voor hun debuutromans. Benieuwd wie dit jaar in hun voetsporen treedt? Dan moet je zaterdag in De Krook en de Minard Gent zijn, waar het Willemsfonds en het ANV de prijs voor het beste Nederlandstalige romandebuut van het voorbije jaar uitreiken tijdens een literair festival. Het is alweer de veertiende editie van deze unieke bekroning.
Hieronder maak je alvast kennis met de zes genomineerde auteurs en hun boeken. We spraken met Maria Kager, Lena Kurzen, Suzanne Grotenhuis, Rik Van Puymbroeck, Manik Sarkar en Tiemen Hiemstra in twee podcastafleveringen van De Eerste Keer, onze rubriek over literaire debutanten. En natuurlijk recenseerden we in die rubriek ook al hun werken. Met dank aan journalisten-veellezers Dirk Vandenberghe en Anouk van Kampen.
* Excentrieke personages
In De buitengewoon geslaagde opvoeding van Frida Wolf introduceert Maria Kager twee personages om nooit meer te vergeten: het schrandere meisje Frida Wolf en haar excentrieke vader Timofey, een gevangenisdirecteur en onalledaagse leesbevorderaar. ‘Herejezus! Je gaat me toch niet vertellen dat je Dickens in vertaling hebt gelezen?’ Frida is dan negen.
Ontwapenende humor
Ook Suzanne Grotenhuis hanteert humor in Waar zijn de wolken. Na een sessie bij de ademtherapeut klinkt het: ‘Ik had met andere woorden zojuist 95 euro betaald voor een vrijwillige zuurstofvergiftiging’. Door die (zelf)spot krijgt haar zware onderwerp – een jonge moeder die het na de geboorte van haar kind even allemaal niet meer weet – iets lichtvoetigs. Een ontwapenend boek.
De onlogische liefde
In Schuilhuisje stopt Lena Kurzen ook best wel wat grappen, maar het lachen vergaat je snel naarmate je meer leest over een koppel in coronatijd dat dicht op elkaars lip zit. Wanneer zij per ongeluk zijn bonsaiboompjes te veel water geeft, vergiftigt hij haar cavia’s. En dan moet zijn grote geheim nog uitkomen… Kurzen laat in diens debuut de onlogica van de liefde zien.
© De NWE Tijd / Roeltje van de Sande Bakhuijzen / Arthur van Megen
Podcast met Grotenhuis, Kager en Kurzen
Voor Lena Kurzen was het overigens ‘nooit de bedoeling om schrijver te worden’, beweert die in een bijzondere podcastaflevering van De Eerste Keer over De Bronzen Uil. ‘De eerste aantekeningen voor mijn debuut maakte ik al toen ik achttien was’, zegt Maria Kager dan weer. En Suzanne Grotenhuis getuigt: ‘Het verhaal borrelde zo in me op.’ Nieuwsgierig naar de rest van hun verhaal?
Luister naar De Eerste Keer-podcast
*Een slagerszoon zonder brilletje
In Ossenkop kiest Manik Sarkar voor een ongewoon personage: een slagerszoon die staat voor ouderwetse kwaliteit en vakmanschap. Maar de jongeman wordt als een oude koe vermalen in de tredmolen van de tijd. Een verhaal waar vlees aan zit – en dat een dramatische finale kent.
Troostende schoonheid
Een traditionele roman? Dat is Treurwil niet: er is nauwelijks een spanningsboog, er is zelfs geen verhaal om na te vertellen. Rik Van Puymbroeck verwerkt zijn verdriet om overleden vrienden en familie in weemoedige, meesterlijk geschreven passages. De taal werkt troostend door haar schoonheid.
Verdwijnende vriendschap
‘We begonnen te praten en het lukte niet meer om te stoppen’: Tiemen Hiemstra schetst in zijn debuutroman W. een overweldigende vriendschap. Die krijgt van bij het begin een onderhuidse spanning mee, een voorgevoel dat het ooit verkeerd kan lopen. Want hoe goed kun je iemand ooit kennen?
© Cootje Veelenturf / Jan Reinier van der Vliet / Stephan Vanfleteren
Podcast met Hiemstra, Sarkar en Van Puymbroeck
In een tweede podcastaflevering van De Eerste Keer over De Bronzen Uil verklaart Tiemen Hiemstra dat zijn debuut ‘te maken heeft met de stilte die iemand achterlaat als die verdwijnt’. Manik Sarkar wilde met Ossenkop dan weer ‘iets laten zien over het mechanisme van mislukken’. En Rik Van Puymbroeck, auteur van Treurwil, zegt: ‘Als mijn boekenkast op gevoel was gesorteerd, dan stond de plank vol met melancholie.’
nl
Geef een reactie
Je moet ingelogd zijn op om een reactie te plaatsen.