Valentin Bresle (1892). Het Frans-Vlaamse regionalisme in de “Mercure de Flandre”, 1922-1931

Valentine Bresle, geboren in 1892 te Rijsel, is voor heel wat Frans-Vlamingen een onbekende. Zelfs de werken over de geschiedenis van de Franse Nederlanden besteden nauwelijks aandacht aan hem. Bresle komt vroeg in contact met de kring rond het tijdschrift “Le Beffroi”. In 1922 start hij met het tijdschrift “Bibliologia” dat uitgroeide tot het maandblad “Le Mercure de Flandre” en dat in 1931 “Mercure Universel” wordt. Bresle werkt vanaf 1921 ook bij een regionale Frans-Vlaamse uitgeverij. De voornaamste idee achter beide verwezenlijkingen is Frans-Vlaanderen aan te zetten zijn eigen identiteit te beklemtonen, in het Franse bestel die plaats op te eisen waarop het recht heeft, gezien zijn demografische, culturele en economisch-financiële inbreng. Valentin Bresle is hoofdzakelijk gericht op het literaire en het artistieke. Hij geeft aan anderen zoals Georges Blachon wel de mogelijkheid tot enige regionale strijdliteratuur, maar hij zorgt er toch voor dat dergelijk proza zijn blad en het fonds van zijn uitgeverij niet overwoekert.

Pour bon nombre de Flamands, Valentin Bresle, né à Lille en 1892, reste un inconnu. Même les ouvrages consacrés à l'histoire des Pays-Bas français ne s'intéressent guère à lui. Bresle entre très tôt en contact avec le cercle qui gravite autour de la revue « Le Beffroi ». En 1922, il lance une petite revue, « Bibliologia » qui ne cessera de croître jusqu'à devenir le mensuel « Le Mercure de Flandre » puis, en 1931, le « Mercure Universel ». A compter de 1921, Bresle travaille également à une maison d'édition régionale de Flandre française. L'idée-force qui inspire ces deux réalisations, c'est qu'il faut pousser la Flandre française à affirmer sa propre identité, et revendiquer dans le cadre français la place qui lui revient du fait de son apport démographique, culturel, économique et financier. Valentin Bresle est essentiellement attiré par les réalités littéraires et artistiques. Il offre bien à d'autres, comme Georges Blachon, la possibilité de polémiquer quelque peu mais il veille à ce que ce genre de prose n'envahisse ni son journal ni son catalogue d'éditeur.