Kan het zijn dat het Luc Devoldere was, die stelde dat de boeiendste kant van een canon de discussie over de canon is?
Deze tekst is alleszins een mooi bewijs ervan. De auteurs verbazen zich terecht over de afwezigheid van een zeer lange achttiende eeuw in de canon die de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal en Letteren opstelde. Het lijkt inderdaad onwaarschijnlijk dat tussen 1658 en 1838 in de Nederlanden geen enkel werk is geschreven dat intrinsiek kan dingen met elk van de negentien werken die vóór 1658 zijn geschreven. Het lijkt er meer op dat men die achttiende eeuw in de (zuidelijke) Nederlanden liefst vergeet.
Een terechte tekst dus, maar waarin ik over één, overigens in het betoog niet ter zake doende bewering struikel. "Aangezien theater ook altijd ofwel poëzie of proza is", staat er.

Bedoelen de auteurs dat theater ofwel rijmt, en dus poëzie is, ofwel niet, zodat het proza is? Dát lijkt me pas een bizarre tweedeling, want theater verschilt meer van proza en poëzie, dan proza en poëzie van elkaar verschillen.

Het ideaalbeeld van proza is (behoudens voor redevoeringen) een één-tot-één relatie. Eén schrijver schrijft een tekst, die door elk van de lezers in eenzaamheid gelezen wordt. Dat is: alsof er geen andere lezers zijn. Elk kiest bovendien het moment waarop hij schrijft, c.q. leest. We weten wel dat er wat ruis zit op dat ideaalbeeld, want er zijn ook redacteurs, uitgevers, critici, boekhandelaars, vrienden, en andere schrijvers en lezers, maar desalniettemin zet de lezer zich bij het lezen in de één-tot-één relatie die de schrijver voor hem heeft bedacht.

Poëzie is wat paradoxaler, want enerzijds zijn de inhoud en de vorm, door hun dichtheid, veelal intiemer dan proza, wat de één-tot-één-relatie kan versterken, maar anderzijds wordt poëzie ook publiek gelezen. Voor poëzie bestaan er voordrachtavonden en poëziezomers, poëzie wordt uit het hoofd geleerd, en verzen worden al wat makkelijker geciteerd dan zinnen uit een proza-tekst (zelfs als ze niet rijmen, want tussen droom en daad..). Poëzie wordt op gevels geschilderd (of op de onderkant van opengaande bruggen, cf. de Londenbrug in Antwerpen). Poëzie heeft daarmee soms een publiek, een collectief karakter dat proza niet of heel zelden heeft.

Toch moet gesteld dat poëzie, net als proza, op zichzelf kan bestaan: één schrijver, één lezer.
Theater niet.
Theater is als bladmuziek. Behalve voor de zeer deskundige lezer, bestaat theater slechts wanneer andere kunstenaars de tekst onder handen nemen, en van de theatertekst theater maken. Allicht houdt dat in, maar dan niet voor de achttiende, maar voor de twintigste of eenentwtingste eeuwen, dat er misschien ooit een filmscript in de canon mag komen. Waarbij we, inderdaad, bij de terechte kritiek van de dixhuitièmisten zijn, die het canon-keurslijf nogal dwingend vinden.