kunst recensie

In Infinity Forever stort de wereld in en blijft ze draaien

De jonge Lulu gaat in Infinity Forever gebukt onder liefdesverdriet. De jeugdvoorstelling (12+) van Kopergietery probeert met speels acteerwerk en een kleurrijk decor grote thema’s aan de kaak te stellen – en slaagt daar gaandeweg steeds beter in.

Lulu (Maria Magdalena de Cort) staat al op het toneel wanneer het publiek binnenkomt. Ze heeft liefdesverdriet, omdat haar vriendje Snipper (Jonas Baeke) bij haar is weggegaan; hij had “tijd en ruimte nodig”. Ze zijn als vijftienjarigen op school voor elkaar gevallen: “Ze kregen les over zwarte gaten maar zaten de hele tijd te praten, en toen op de gang hun eigen big bang.” Poëtische teksten zijn het niet, soms is er net geen sprake van rijm: “Ik zat te denken hoe zot het is, dat we op een bol zitten die aan het draaien is.”

Nu is Lulu’s wereld ingestort. Het dramatische gehalte is hoog: ze ligt op de keukenvloer en huilt zichzelf in slaap. De alomvattendheid van dit gebroken puberhart wordt met groteske trekken vormgegeven. Het publiek krijgt een spiegel voorgehouden: zo groots en allesoverheersend kan liefdesverdriet aanvoelen, en zo overkomelijk blijkt het uiteindelijk te zijn.

Kartonplezier

Het decor bestaat uit twee witte, kartonnen wanden die schuin naar achteren lopen met enkele zwarte ruimtes ertussenin. Al snel blijkt dat uit die lege tussenruimtes kartonnen platen tevoorschijn komen. Er staan figuratief getekende beelden op, zoals schooltafels of een auto. Als de acteurs erachter gaan staan, lijkt het alsof ze in de klas zitten, of op de baan zijn. Het is een goede manier om de indeling en ruimte op het podium in te zetten om gelaagdheid in het verhaal aan te brengen. 

Mooi is het contrast dat de felle kartonplaten creëren: Lulu voelt zich leeg vanbinnen, maar het decor is kleurrijk. Het biedt ook ruimte voor speelplezier en interactie. Een creatief hoogtepunt is de zoenscène: terwijl Lulu vertelt hoe ze zich voelt tijdens haar eerste zoen met Snipper, zien we hoe twee zwevende harten zich openvouwen tot kussende monden. 

Om Lulu en Snipper heen zien we haar vader, hun leerkracht en een televisiepresentator (allen gespeeld door Mats Vandroogenbroeck): ze figureren in Lulu’s dagelijkse leven, in haar herinneringen en haar dromen. De vader probeert zijn puberdochter te troosten door haar lievelingseten te koken – en ze heeft niet eens een lievelingsgerecht. Het zijn lachwekkende scènes die tegelijkertijd iets zeggen over nabijheid en onvermijdelijke afstand.

In de dialogen worden sommige zinnen gezongen, met als bedoeling een komisch effect te bewerkstelligen. In die zangstukken is er ruimte voor reflectie op de handelingen. Lulu toont zich daarin ook bewust van de willekeur van het afwisselend praten en zingen: “Waarom ben ik nu aan het zingen?”

Afstand is ook in ruimtelijke zin een thema in Infinity Forever: Lulu’s moeder is astronaut en dus afwezig. (Snipper denkt eerst dat ze in de hemel is als Lulu naar boven wijst om te vertellen waar haar moeder is.) Lulu vertelt meermaals dat ze een zwart gat ervaart, een kosmische leegte. Uiteindelijk stapt ze een deur door – de ruimte in – om de voorbije relatie en de zwaarte van haar eigen wereld te kunnen relativeren. 

Soepkom

Vooral de momenten van show, don’t tell in Infinity Forever werken goed, bijvoorbeeld wanneer een van de personages zegt: “Het is een leugen, het is karton”, en een van de spelers het kartonnen decor aanraakt. Daarom is het jammer dat er daarnaast toch zo veel wordt uitgelegd, bijvoorbeeld “dit is een droom” na een droomscène – iets wat uit het verhaal al duidelijk is. En wanneer Lulu’s moeder in de ruimte zegt: “Je school is vanaf hier zo groot als een balletje soep”, wordt een soepkom omhoog gehouden. Op zulke momenten vliegt de voorstelling uit de bocht: decor, tekst en spel zijn dubbelop. De jeugd als doelpubliek hoeft niet te worden onderschat.

De diepere betekenislaag komt bloot te liggen in de slotscène, waarin Lulu haar vertrouwde omgeving achterlaat en verhuist naar Parijs. Ze staat op het toneel in de kleuren van de Palestijnse vlag en met een keffiyeh om, door het kartonnen raam zien we de Eiffeltoren: een beeld dat haar gebroken hart verbindt met de maatschappelijke realiteit, en dat haar liefdesverdriet relativeert; de wereld is zoveel groter. Zo slaagt Infinity Forever erin het particuliere te ontstijgen en alsnog te beklijven.

Gezien tijdens Het TheaterFestival op donderdag 11 september 2025 in NTGent. Geschreven als onderdeel van De Mediakaravaan, het talentontwikkelingstraject dat deel uitmaakt van de samenwerking tussen de lage landen, de Brakke Grond en deBuren. Met dank aan het TheaterFestival en Explore the North voor hun gastvrijheid en omkadering.

• Maria Magdalena de Cort
• Theater