Taalengineering is geen zeldzaamheid. De taal die we in Vlaanderen spreken is het resultaat van taalengineering, en wellicht zijn de talen in de ons omliggende landen en streken dat ook. Op hun manier. Engineering is ook dat het Slovaaks van het Tsjechisch verschilt, en het Noors van het Zweeds. Daarbij is het geen toeval dat het Noors voor het Deense woordbeeld koos, om het verschil met het Zweeds wat groter te maken.

Noors is overigens een mooi voorbeeld van taalengineering. Uit de plaatselijke talen (ik zeg niet dialecten) zijn twee standaarden ontstaan: het Riksmål of Bokmål, en het Landsmål of Nynorsk (deze namen vergen geen uitleg voor wie Nederlands spreekt). Sommigen vonden dat jammer, totdat taalingenieurs (of taalengineers?) aan het werk werden gezet. Ze creëerden een gezamenlijke taal, het Samnorsk. Nu hebben de Noren niet langer twee talen, maar drie.

Dat is zowat hetzelfde verhaal als met hij, zij en hun. Naar het voorbeeld van het Engelse siblings, of van het Nederlandse meervouds-zij, hadden de ingenieurs een nieuw woord voor iedereen kunnen zoeken, zowel voor de "hij", voor de "zij" als voor wie zich noch in "hij" noch in "zij" erkent (of in beide). Maar dat is niet gebeurd. Er kwam een derde woord, de "hun", elders in de voornaamwoordenschat gegaard, dat naast, en niet in plaats van de "hij" en de "zij" wordt gezet. De vraag naar het "sibling-woord", naar het voornaamwoord voor iedereen blijft gesteld. Ze wordt er zelfs groter om.