kunst recensie

Anne-Laure Vandeputte bouwt met haar voorstelling My Body as a Commodity een bonkend traumafeestje

In een intense monoloog-op-beats vertelt theatermaker Anne-Laure Vandeputte het herkenbare verhaal van lichamen die als product gebruikt zijn. Daarmee werpt ze op het TheaterFestival een netelige vraag op: moet trauma vooral medelijden opwekken, of kan het oproepen tot maatschappelijke verandering?

Vijf jaar werkte actrice en theatermaker Anne-Laure Vandeputte, bekend van televisieseries als Grenslanders en Drift, aan My Body as a Commodity. Wat begon als een idee voor een voorstelling over de positieve facetten van sekswerk leidde tot een persoonlijke queeste naar het lichaam als product: de kwetsbaarheid ervan en de eenzijdige, fictieve verhalen die erover worden gemaakt. Vandeputtes ervaringen als actrice en model blijken parallel te lopen met die van sekswerkers – de financiële compensatie ontbreekt, maar op het vlak van trauma kan ze zich spiegelen aan haar nachtelijke lotgenoten. Van een samenwerking met een misogyne regisseur tot het besef dat ze haar queerness loochent door mannen te behagen: de voorbeelden zijn legio, lichaamsmisbruik is de gemene deler.

In My Body as a Commodity verwerkt Vandeputte haar onderzoek in een intense monoloog die persoonlijke reflecties koppelt aan maatschappelijke beschouwingen. Door te variëren in de toonhoogte van haar stem vertolkt ze naast zichzelf nog verschillende personages: een regisseur, haar ex-vriend en de sekswerker Roxy uit Berlijn.

Vandeputte laat zich bij haar relaas vergezellen en ondersteunen door de flamboyante drummer Andrew Van Ostade, ex-lid van de band School is Cool. Zijn live beats geven mee het spanningsveld vorm rond lichamelijke exploitatie en controle: “Your trauma has a beat”. Ze creëren ook de emotionele ruimte waarin Vandeputtes personages de verschillende perspectieven in dit maatschappelijke discours belichten.  

Met hun festivalzonnebrillen lijken Van Ostade en Vandeputte wel een alternatieve rockband, en met haar “discobalhelm” weerkaatst Vandeputte het licht alsof ze het zelf uitstraalt. Verder zijn kostuum en props eenvoudig maar functioneel, en creëert lichtontwerpster Caroline Mathieu met subtiele contrasten en schaduwen een gelaagde sfeer. Die sobere visuele stijl versterkt de intimiteit van het stuk, waarin politieke thema’s als sekswerk, seksualiteit en machtsstructuren ook persoonlijk worden. 

Via de diverse stemmen en personages demonstreert Vandeputte hoe lichamen gevangen kunnen zitten in verstikkende en scheefgetrokken narratieven, maar ook hoe autonomie en herstel mogelijk blijven, zelfs binnen die vervormde kaders. Trauma betekent pijn, maar kan ook een bron zijn van energie en biedt daardoor een mogelijkheid tot groei. Zo werpt Vandeputte een netelige vraag op: is trauma iets dat vooral medelijden moet opwekken, of kan het oproepen tot maatschappelijke verandering?

My Body as a Commodity werkt als een bevrijdingsritueel: door haar kwetsbaarheid te transformeren tot een emotionele motor herovert Vandeputte haar eigen lichaam. Die krachtige en kwetsbare persoonlijke kroniek verweeft ze met de bredere problematiek rond grensoverschrijdend gedrag. Het stuk is zowel confronterend als teder, waardoor de toeschouwer actief wordt uitgedaagd om de eigen relatie met het traumatische thema onder ogen te zien. Daarmee nodigt Vandeputte uit tot collectieve reflectie over hoe wij mensen vrouwenlichamen objectiveren. Haar openhartigheid kruipt na de voorstelling onder de huid. Nadat ze haar laatste woorden heeft uitgesproken, zindert zowel het trauma als de beat na.

Gezien tijdens Het TheaterFestival op woensdag 3 september 2025 in VIERNULVIER, Gent. Geschreven als onderdeel van De Mediakaravaan, het talentontwikkelingstraject dat deel uitmaakt van de samenwerking tussen de lage landen, de Brakke Grond en deBuren. Met dank aan het TheaterFestival en Explore the North voor hun gastvrijheid en omkadering.

• Andrew Van Ostade
• Anne-Laure Vandeputte
• Theaterfestival