Wegmoffelen en uitlichten. De fotocollages van Ruth van Beek

Er zijn wel honderd redenen te bedenken waarom de fotocollages van Ruth van Beek futiel zouden zijn. Om de zoete kleuren, afgeronde vormen, knuffelachtige onderwerpen, om het geknutsel met papier alsof het om vrijetijdsbesteding gaat. Maar het wonderlijke is dat de beelden die Ruth van Beek uit papier tevoorschijn tovert dwars door alle tegenwerpingen heen stand houden alsof ze uit marmer gehouwen zijn. Ook als ze tot grote proporties worden opgeblazen, wat bij een opdracht voor affiches gebeurt, bewijzen ze hun visuele overtuigingskracht. Terwijl ze op de meest simpele wijze in elkaar gestoken zijn.

Hoe slaagt deze kunstenaar erin om van ieder werk een vat vol intriges te maken, een toneelvloer bezet met tegenstelling en spanning, een onderkoeld soort psychodrama? Komt dat alleen maar door de wijze waarop ze een afbeelding vervormt, verknipt of wegstopt achter een andere afbeelding? Of heeft het te maken met haar voorkeur voor bepaalde categorieën in de fotografie en de wijze waarop ze die selecteert?