Met Besmette Stad, het multimediale project van deBuren, geven meer dan zestig Vlaamse en Nederlandse kunstenaars een artistiek antwoord op de coronacrisis. Ze lieten zich inspireren door de internationaal bekende dichtbundel Bezette Stad van de Vlaamse schrijver Paul van Ostaijen, waarin hij terugkijkt op de Eerste Wereldoorlog. Anke Verschueren las zijn gedicht ‘Eenzame stad’ en goot haar gedachten in de video ‘C’est la pluie’.

C’est la pluie

het regent
miljarden
paarse monstertjes
met vuurspuwende ogen
en vlijmscherpe tanden
paarse bolletjes
met lange tentakels
zuigen zich vast
in onze kelen
op onze longen
in onze hoofden
op onze harten

en tonen ons
deze besmette wereld

in getallen op een kaart
geraakt gestorven genezen
en ja
het is een voorrecht om een cijfer te zijn
om een wattenstaafje ongemakkelijk diep
in je neus te krijgen
en dan de uitslag van jouw test
positief
behandeld beademd
hopelijk een ramp vermeden

maar
mogen we ook weten
hoeveel mensen
willen dagelijks een dokter bellen
maar hebben geen telefoon
hebben niet eens iets te eten

in dit besmette land

dans ik door de lege straten
maar wat met de mensen die er slapen
in de regen

in deze besmette stad

waar de gevels
aangezichten zijn geworden
waarachter
gezelligheid gelach
gevaar geheimen
zitten verborgen

gelukkig kunnen we zwaaien naar elkaar

joehoe!

in dit besmette dorp

verstoppen we ons niet meer
tussen onze schouders
wanneer we de buren kruisen

we knikken bemoedigend
alsof we
nu de competitie stilligt
plots allemaal
supporteren voor dezelfde voetbalploeg

tous ensemble tous ensemble
hoehoehoe
wij blijven binneuuuh
wij slaan ons hierdoor

het komt goed
overal

ook hier
in deze besmette straat
waar iedere dag een haag wordt geschoren
en gras wordt gemaaid

hebben we eindelijk geleerd
naar elkaar te glimlachen
kan dat enkel nog met onze ogen
zijn de maskers eindelijk afgevallen
moeten we ze dragen om buiten te mogen

ik zit
in mijn smetteloze kamer
die al drie maal een lenteschoonmaak kreeg

ik ben alleen maar
eenzaam

hoe
hoe lang nog?

ik zie mijn vrienden
tweedimensionaal
in vierkantjes op het scherm
en ik hoop oprecht
dat dit de enige hokjes zijn
waar we elkaar ooit nog in zullen denken

het regent
tik tik tik
op mijn dakraam
ik zet het wagenwijd open
kijk omhoog
sluit mijn ogen
voel de druppels
op mijn huid
tik tik tik

het is de regen
de enige
die mij aanraakt