“Ik doe niet mee”, zong Raymond van het Groenewoud op een van zijn eerste platen. En nog altijd is deze tekstdichter-zanger een einzelgänger die niet in een vakje kan worden ondergebracht. Het geniale van Raymond zit hem volgens Mutsaers in de synthese van zijn taalgevoel en zijn relativeringsvermogen met zijn muzikale intuïtie. Daarom hoort hij thuis in de traditie van de “faux naïf”, die eerder al in verband gebracht was met de Amerikaanse popmuzikant Jonathan Richman. Raymond heeft een glinsterende onderstroom in de Amerikaanse popmuziek van de jaren zeventig omgeleid naar de Lage Landen.