Niets hoeft te worden weggegooid. Het werk van Guido Geelen

Sommige dingen zijn er alleen om kapot te gaan. Ze worden ontworpen, gemaakt, verscheept en verkocht om uiteindelijk hun bestaansrecht te vinden in een korte handeling: rang, tegen de muur, kleng op de grond, scherven, snel in de vuilnisbak. In Griekse restaurants delen de obers borden uit om stuk te gooien als de avond erg vrolijk wordt. Het zijn niet de borden waarop de dolma's en de tzatziki worden geserveerd: kennelijk is de Griekse traditie in Nederland zo in trek dat dat te duur zou zijn. Van wegwerpservies wordt tenminste nog een keer gegeten: de Griekse weggooiborden bestaan alleen om stuk te gaan.
Ik heb zo'n bord een keer stiekem mee naar huis genomen. Het is een vreemde eend in de bijt. Tussen het servies en alle andere dingen die in de keuken duurzaam moeten zijn is het een verademing. Heel tornt het bord aan de eeuwige roerloosheid der dingen.
In 1992 maakte Guido Geelen een beeld dat op zo'n bord lijkt, niet voor en niet nadat het is stukgeslagen, maar tijdens die handeling. Het is een rode muur waarin alledaagse gebruiks- en siervoorwerpen zijn samengeperst. In 1993 werd het aangekocht door De Pont Stichting in Geelens woonplaats Tilburg. Wie er voor staat in deze voormalige textielfabriek herkent een stofzuiger en een computer, fruitschalen en kandelaars, lampjes, hondjes en andere dieren die op buffetten en schoorsteenmantels hun dagen slijten - ze komen alleen van hun plaats om afgestoft te worden. Geelens beeld kan alleen met een groot gevoel van opluchting worden waargenomen; hij heeft gedaan waar anderen gezien de praktische bezwaren alleen van kunnen dromen. De beeldhouwer heeft de dingen hun vaste vorm ontnomen. Je herkent ze nog wel, maar de televisie is niet vierkant meer, de autoband niet meer rond, de kop van een hondje is geplet en de kandelaars zijn door hun voet gezakt.