Achttien jonge Vlaamse en Nederlandse auteurs laten artefacten uit de Rijksmuseumtentoonstelling Slavernij spreken. Babeth Fonchie schreef een gedicht geïnspireerd door een eeuwenoud houten voetblok en bijbehorende ijzeren boeien.

Houten voetblok en 6 losse boeien, omstreeks 1600 - 1800 © Rijksmuseum, Amsterdam

het vormingsproces van een korst

het metaal is koel maar niet zo koud

als de mensen die je aan je vel

meenamen. nerven in het hout zijn

de inkepingen in jou. ergens tussen

zeereis, uitgestald worden op wagens

en geluidstrillingen van zweepslagen,

is de opperhuid haar taak verloren.

het gaat overwegend snel hoe

vaker je de wond opentrekt

hoe meer het lichaam

vergeet zich te beschermen, er zit

vlees aan het bot bang is het bot.

je verwordt tot aders op knappen,

razernij die niet kan ontsnappen, spieren

stuiptrekkend, dat is

het bijeffect van een dag beulen.

gebochelde rug hitte in de vlek

die litteken wordt – bij deze generatie

blijft het niet, pigment migrerend

de diepere huidlaag penetrerend

en weer een dag die overloopt

in de tint van vuil onder je nagels

in striemen en afdrukken, roest

is niet voor niets rood en bruin.

dit gereedschap is gemaakt

om de mens

uit het lijf te wringen.

Deze tekst kwam tot stand tijdens een residentieproject van het Vlaams-Nederlands Huis deBuren in samenwerking met de stichting Biermans-Lapôtre