Fieke Junior Van der Gucht vertelt De wolf en de zeven geitjes [transcriptie]

Fieke Van der Gucht vindt een cassette waarop ze ‘De wolf en de zeven geitjes’ navertelt, en dit is de transcriptie daarvan. Maar hoe oud is ze in deze opname? Lees het in haar column ‘Dit is een klus voor de taaldetective’.

Om te kunnen volgen, even De wolf en de zeven geitjes recapituleren. Voor moeder Geit naar de markt vertrekt, waarschuwt ze haar nakomelingen. Ze mogen niet opendoen voor de wolf (zware stem en zwarte poten), wél voor haarzelf (zachte stem en witte poten). Maar de wolf is sluw, ha ja, en keert na een eerste mislukte inbraakpoging terug naar het huis van de geitjes: zijn stem klinkt lieflijk door honing, zijn zwarte poten zijn in witte bloem gedoopt. Zes geitjes kan hij zo verorberen, het kleinste geitje – verstopt in de klok – ontsnapt aan zijn wreedheid. Samen met mama Geit snijdt het kleinste geitje de buik van de wolf open om de zes geitjes te bevrijden. Ze naaien de buik weer toe, maar niet zonder eerst de ingewanden van de wolf te verzwaren met stenen. De wolf verdrinkt zo lekker snel. Opgeruimd staat netjes!]

<Opa>

Ah, daar zijn de zeven geitjes.

<ik>

Ja, Roodkapje ging terug naar huis. [Ik heb een boek voor me liggen. Op de linkerpagina staat de laatste prent van Roodkapje, op de rechterpagina begint De wolf en de zeven geitjes].

En de zeven geitjes staan er allemaal: “1, 2, 4, 6, 9, 8, 5, 6!” Kijk, da zijn allemaal grote. En da’s een kleintje. [Ik duid de geitjes aan].

Dan ging de mama naar de markt. En ze heeft al het kruiwagentje vast: “Niet opendoen, want de wolf is er.”

Maar hij heeft het gehoord. Hij zit achter den boom: “En als de mama er is, dan ga ik proberen allemaal die geitjes op te eten.”

En die speelt met nen trein en die speelt met de blokken en die speelt met ne fiets en die met een trompet en die me ne stok en die met een stokpaard en die me een bal.

“‘t Is uw mama!” roept de wolf.

“Maar gij hebt geen zacht stemmeke. Da’s de stem van de wolf. En de mama heeft een zachter stemmeke.”

‘t Kleinste gaat gaan kijken, hé: “Laat uwen poot ies zien. ‘t Is ne zwarte poot! We doen nie open!” “Laat uwe poot ies zien. En ‘t is ne witte.” [Hierna wordt er opengedaan voor de wolf die zijn zwarte poot in de bloem had gedoopt waarop de geitjes alle kanten uitspringen.]

Die steekt hem onder de ton, die steekt hem in de klok en die steekt hem onder ‘t tafelkleed en die steekt hem hier vanboven in een ton en die in de bed en die in de kast en die in onder de bank. [Daarna keert moeder terug van de markt.]

En de mama Geit doet de klok open en die zegt: “Waar zijn mijn an… al mijn andere geitjes naartoe?” En ze pakt haren zakdoek. [En ze vat blijkbaar ook de koe bij de horens, want ze voorziet meteen een oplossing om de wolf te verdrinken.]

En da zijn allemaal stenen voor in de buik. En ze heeft de grootste schaar gehaald. Nee, ‘t was het klein geitje. ‘t Was het klein geitje en da zegt: “Nu heb ik een klein geitje en da’s de grootste schaar!” En ze heeft nen naald vast, ‘t klein. En de mama gaat den buik opendoen. En ze leven nog! En euh. En ze heeft nen naald vast. En nen draad. [Hier raak ik de draad duidelijk even kwijt]

En de mama gaat den buik opdoen. En de geitjes leven nog.

<ik tegen opa>

En. Maar hij heeft tanden toch? Hij heeft tanden nog? Waarom leven ze nog?

<opa tegen mij>

Hij heeft ze helemaal binnengeslikt, hé. Hij heeft ze binnengeslikt zonder op te bijten. En daarmee leven ze nog. Hij was zo gulzig.

<ik>

En de wolf. En ze leven nog.