EEN SPEL MET STEEDS NIEUWE REGELS. De zachte radicaliteit in het theater van Jetse Batelaan

Waar niets is, kan alles ontstaan. Wie het parcours van de Nederlandse regisseur Jetse Batelaan (1978) bekijkt, ziet dat die slechts schijnbare paradox de oergedachte is waaruit een aantal andere tegenstellingen vertrekken, de een al bokkiger dan de ander. Eerst breekt Batelaan elke verwachting over wat (jeugd-, politiek, “relevant”, …) theater is tot op de grond af: dit gaan we nu lekker even niét doen. Vervolgens laat hij zijn gedesoriënteerde toeschouwer rondtollen, tot die wat er op het toneel gebeurt alleen nog kan terugleiden tot zijn meest basale referentiepunt: zichzelf. “Ik weet niet waarover dit gaat, maar het heeft wel heel erg met mij te maken.” Het verhaal mag dan vaak duister blijven, de mededeling komt scherp en helder over. Die grillige aanpak, die indruist tegen de hapklare verkoopbaarheid die de overheid van theater verwacht, maakt Batelaan tot de interessantste én meest recalcitrante regisseur van het moment.