EEN RITSELENDE REVOLUTIE. De Spanjaard in Lucebert

“Het lijkt wel Spaans”, zei de rechter toen ik hem vertelde waarom ik wederrechtelijk in het Maagdenhuis had gezeten. 1969, ja. Op dat Maagdenhuis ben ik niet trots, maar dat woord “Spaans”, zo gebruikt, voelde goed. Ik had kennelijk met woorden een wereld opgeroepen waar de ander van opkeek. Ik denk aan Lucebert: “Een woord is muiten…”

Wat “Spaans” verder precies inhoudt, weet ik niet. Ze zijn daar makkelijker woorddronken. Klinkende retoriek mag in Spanje, moet volgens velen als het om poezie gaat, waarbij je trouwens heel goed aan holle retoriek kunt denken. Men ronkt er graag, zo lekker gaat men. Lucebert ronkt ook vaak genoeg een potje weg, maar hij is vol en gul. Hij is een Nederlandse Spanjaard en zijn retoriek ritselt.

"