Een commandotraining voor neerlandici. Pleidooi voor een terugkeer naar de top

De auteur vertrekt in dit artikel van een gestencilde publicatie uit 1968 die hij toevallig aantrof in de Amsterdamse universiteitsbibliotheek. Frappant aan deze tekst, geschreven door neerlandicus Wytze Hellinga, is het grote wetenschappelijke elan en een enorm vooruitgangsgeloof. De publicatie toont een neerlandistiek die niemand meer uit eigen ondervinding kent: een sterk expanderend vak, niet alleen qua studentenaantallen, maar ook qua personeel. Van daaruit stelt de auteur zich drie vragen. Welk punt markeert Hellinga in de ontwikkeling van de neerlandistiek, of beter gezegd, wat is er met het elan van 1968 gebeurd? Hoe kijken we inmiddels aan tegen de alomvattende vakopvatting die Hellinga toen met zoveel aplomb tentoonspreidde? In welke richting hebben de wetenschappelijke ambities van de neerlandistiek zich ontwikkeld? En in het verlengde hiervan komt een vierde vraag: laat zich op basis van recente ervaringen een visie destilleren op een kansrijke toekomst voor de neerlandistiek?