Bettina Baltschev en Margot Dijkgraaf brengen Vlaanderen en Nederland bij de buren: ‘Onze literatuur heeft een heel goede naam in Duitsland’

In dit gesprek wordt op een misleidende manier gesproken over mijn bijdrage aan de Staat van het Boek. In geen geval heb ik daar voor een zogenaamde Vlaxit gepleit (een Vlaxit waaruit? er bestaat helemaal geen lagelanden-variant van de EU voor cultuur) en evenmin heb ik gezegd dat Vlaanderen het "alleen" moet doen.
Wat ik wel heb gezegd is dat Vlaanderen, door onvoldoende in te zetten op het overeind houden van een eigen literaire infrastructuur, zich volledig (of: al te zeer) afhankelijk maakt van wat Nederlandse uitgevers en programmatoren willen uitgeven en steunen. Dat is erg onverstandig, omdat wat voor Nederland interessant is per definitie niet hetzelfde is als wat voor Vlaanderen interessant is. Uiteraard is er enige overlap: in elk generatie zijn er een aantal Vlaamse auteurs die in Nederland echt meetellen, maar de Vlaamse literatuur is rijker en breder dan wat Nederland laat zien. Dat is, voor alle duidelijkheid, geen kritiek op Nederland. Het zou gek zijn te verwachten dat Nederland het Vlaamse huiswerk doet en/of bijzonder zou inzetten op het promoten van auteurs die de Nederlandse lezers weinig zeggen.
Over de wenselijkheid van internationale samenwerking zoals bij de internationale promotie van de Nederlandstalige literatuur - het onderwerp van het gesprek met Dijkgraaf en en Baltschev - heb ik me tijdens de Staat van het Boek niet uitgesproken. Deze misleidende framing wilde ik graag even rechtzetten want van nog meer misverstanden tussen Vlaanderen en Nederland wordt niemand beter.