de lage landen N°3 2022

Wat 'Denkend aan Nederland' mist aan echt nieuwe inzichten, compenseert Aerts met helderheid, overzichtelijkheid en soms toch een verrassing.

Lutkie staat model voor het type kunstenaars en intellectuelen dat zich in het interbellum van de democratie afwendde.

Belgisch-Nederlands taalgebruik krijgt in Nederland nog vaak het stempel ‘vreemd’, stelt vertaler Miet Ooms vast.

Gelezen wordt er meer dan ooit. Maar het diepe lezen is een culturele verworvenheid van de moderne mens die hij door de digitalisering dreigt kwijt te raken, schrijven Ruud Hisgen en Adriaan van der Weel in ‘De lezende mens’.

Voor acteur en theatermaker Sachli Gholamalizad is de taal zowel een vloek als een zegen. Maar interpreteer dat zoeken niet als een zwakte.

De afgelopen vijftig jaar bouwde Anne-Mie Van Kerckhoven een oeuvre uit dat niet alleen omvangrijk, kleurrijk en futuristisch is, maar bovenal gelaagd, feministisch en sterk maatschappijkritisch.

De jaarlijkse Nationale Dodenherdenking en Bevrijdingsdag resoneren in Nederland ook op het podium: theatermakers blijven grijpen naar grote en vooral kleine verhalen uit de Tweede Wereldoorlog.

Op zijn recente, zesde plaat ‘September' figureren als vanouds personages die de tragikomische speelbal van het lot zijn.

Een kleine vijftig jaar na haar klassieke boek over de Cobrabeweging schrijft kunsthistorica Willemijn Stokvis met 'De revolutie in praktijk' opnieuw over Constant, Corneille, Appel en tal van andere grensverleggers.

Wij vroegen Roelof ten Napel: wat kan het heilige boek vandaag nog betekenen? Dat leverde dit scherpe en persoonlijke essay op. ‘Mijn Bijbel begrijp ik niet.’

Het thema klimaat is alomtegenwoordig in de Nederlandstalige poëzie. Helpen de dichters ons voorbij de doemscenario’s te laveren?

Jeroen Theunissen stapt weg uit zijn dagelijkse leven om dwars door Europa te trekken – van Ierland tot Turkije. Tegenover het snelle geconnecteerde leven stelt Theunissen het lage, trage perspectief van de wandelaar.

Nina Polak weet de spanning tussen verhuizen naar het platteland en er ook effectief te aarden goed te vangen in ‘Buitenleven’, al moet ze wel oppassen voor al te hartstochtelijke taal.

In Thomas Heerma van Voss’ tweede verhalenbundel delen de personages een onbestemd verlangen: allemaal willen ze de regie van hun leven meer in handen nemen, maar ze slagen daar niet in.

Alweer een dystopische roman? Zeker, maar bij Maarten van der Graaff overstijgt die de genrebeperkingen moeiteloos.

De nieuwe Dimitri Verhulst is opnieuw niet het meesterwerk dat hij volgens recensent Koen Schouwenburg nog in de vingers heeft.

Autobiografisch schrijven lijkt gemakkelijk, maar is dat allerminst. Hoe goed is Philip Huff daarin geslaagd met zijn vierde roman, de bestseller 'Wat je van bloed weet'?

Verhalenverteller Gie Bogaert is terug van weggeweest.

Met 'Biecht aan mijn vrouw' heeft Pieter Waterdrinker een novelle geschreven die, ingebed in coronabelevenissen, is opgepompt tot roman.

In haar magistrale debuut 'Oeverloos‘ laat Nisrine Mbarki verzen gutsen over de pagina’s en viert ze de meertaligheid in het Nederlands, Frans, Arabisch en Tamazight.

In zijn vijfde dichtbundel laat Mustafa Stitou het onderscheid tussen mens, dier en god constant vervagen.

In haar derde dichtbundel schrijft Siel Verhanneman over rouw. Over hoe verdriet aan een mens kan blijven kleven.

Dankzij Bert Govaerts’ dubbelbiografie van Marnix Gijsen en zijn alter ego de ambtenaar Jan-Albert Goris krijgen de vroege romans extra reliëf als tijdsbeeld en als zelfkarakterisering van de auteur

Een halve eeuw na Godfried Bomans’ overlijden bundelt bewonderaar Joost Prinsen een selectie van zijn ‘serieuze’, nog altijd zeer leesbare werk.