De eeuw van de knoppen. Paul Bogaert, Bart Meuleman, Jeroen Theunissen en de “post-postmoderne” poëzie in Vlaanderen

In 2004 publiceerde Ilja Leonard Pfeijffer een “Manifest ten faveure van de glorieuze Vlaamse poëzie”. Daarin beweerde hij dat de Vlaamse poëzie verzand is geraakt in de “uitzichtloosheid van haar verkrampte metadiscours”. In dit artikel betoogt Bart Van der Straeten dat dat niet klopt. De postmoderne poëzie van Van Bastelaere en Spinoy was inderdaad academisch. Maar intussen is een hele nieuwe generatie dichters opgestaan. Van deze nieuwe generatie zijn Paul Bogaert, Bart Meuleman en Jeroen Theunissen het sterkst met elkaar verwant. Zij schrijven directe poëzie waarin expliciet gereflecteerd wordt over de wereld van nu. In hun werk verschijnt een gelijkaardig wereld- en mensbeeld.